Isto se siromaštvo tada širi ljudskim životima kao nad poljima kad nema sunca.Mutno vreme,u trenutku koje je sunce podjednako prigušeno oblacima, gasi igre svetla i izgleda da “svodi stvari na to što jesu” . Greška je očigledna; ono što je predamnom,uvek je samo svemir, svemir nije stvar i ja se uopšte ne varam ako na suncu vidim njegov sjaj. Ali jasnije vidim, ako se sunce sakrije,ambar,polje,ogradu.Više ne vidim sjaj svetla koji je igrao na ambaru,već taj ambar ili tu ogradu, kao prepreku između svemira i mene.
Isto tako ropstvo uvodi u svet odsustvo svetlosti,što je odvojeni položaj svake stvari, svedene na upotrebu koju ima. Svetlost ili sjaj daju prisnost života,ono što on duboko jeste, što subjekt oseća kao jednako sa njim samim i kao prozirnost svemira.
